Ik betrap mijzelf erop dat ik de laatste maanden steeds liever ben voor mijzelf. Ik begin steeds meer mijn eigen beste vriendin en cheerleader te zijn. Aan het eind van de dag kan ik eigenlijk altijd wel iets opnoemen waar ik trots op ben. En ik bedoel dit niet op de ‘oh, wat ben ik toch weer goed’ manier, maar meer op de ‘ik vier de kleine momenten en stapjes in de goede richting’ manier.
Doorgaan met het lezen van “Trots zijn op kleine dingen”
WordPress.com is excited to announce our newest offering: a course just for beginning bloggers where you’ll learn everything you need to know about blogging from the most trusted experts in the industry. We have helped millions of blogs get up and running, we know what works, and we want you to to know everything we know. This course provides all the fundamental skills and inspiration you need to get your blog started, an interactive community forum, and content updated annually.
Elke dag willen pieken is niet realistisch.
Even niet focussen en gewoon de boel de boel laten, moet een vast onderdeel zijn van mijn dag om mij goed te voelen.
Als ik een dag rust neem, betekent dat niet dat ik de volgende dag geen motivatie heb om weer aan de slag te gaan.
Mijzelf de tijd gunnen om ergens aan te wennen, is een groot cadeau.
Doorgaan met het lezen van “Wat ik aan het leren ben (deel 2)”
Hoe kon ze nou opeens op de bodem van de zee terecht gekomen zijn? Heel haar leven had ze gedacht dat alleen vissen en grote zeedieren hier konden leven, maar nu stond ze zelf enkeldiep in het zand, omringd door rotsen, algen en koraal. Of ze dacht in ieder geval dat ze daardoor werd omringd, want ze kon door het donker vrij weinig zien van haar nieuwe omgeving. Het donkerblauwe gat om haar heen boezemde haar angst in. Zat daar in de schaduw iets naar haar te kijken? En waarom was ze hier?
Doorgaan met het lezen van “Kort fictief verhaal: Op de bodem van de zee”
Het is zo grappig, dacht ze, hoe snel ze los was gekomen van een uiterlijk plaatje. Drie maanden geleden was ze nog geobsedeerd door haar spiegelbeeld en dan niet op de ‘oh wat ben ik toch mooi’ manier, maar op de ‘ik trek een kritische wenkbrauw op’ manier. Maar op een dag was ze het spuugzat. Ze zegde al haar abonnementen op van tijdschriften waarin in grote letters stond: ‘Zo kun je afvallen!’ ‘Dit verbergt je buikje!’ ‘Deze crème laat je cellulitus verdwijnen!’. Ze verwijderde social media apps van haar telefoon, liet vriendschappen los die eigenlijk geen liefde kenden en ze besloot een tijd vrij te nemen van werk. In die maanden maakte ze van haar eigen huis een plek waar ze in weg wilde kruipen en ze las met koppen thee in haar hand inspirerende teksten van wijze mensen. Ze liet de televisie zwijgen en ging met losse kleren en grove bergschoenen de natuur in, de gebaande paden af. Ze bracht oncomfotabele glitter topjes en stijve broeken naar de kringloop en kocht zachte stoffen, die haar dijen ruimte gaven.
Doorgaan met het lezen van “Kort fictief verhaal: De nieuwe haar”
In de serie ‘stukjes in mijn hoofd’ deel ik een fractie van een moment, een korte scène die plots in mij opkwam. Het is een ruwe schets van iets wat ooit het begin van een verhaal kan worden of het blijft voor altijd een stukje waar je je fantasie op los kan laten. Het is puur fictief.
Die morgen liet ze de mascara voor wat het was en vergat ze de oogschaduw voor het gemak ook. Het regende pijpenstelen en pandaberen zijn leuk, maar niet in mensen vorm. Voordat ze naar buiten stapte, keek ze vluchtig in de spiegel. Eigenlijk om te checken of haar sjaal qua kleur paste bij haar winterjas, maar haar blik viel op haar ogen. Ze zag weer hoe ze eruit zag vijf jaar geleden, toen ze make-up verre van interessant vond en het eigenlijk elke dag ‘vergat’. Ze glimlachte in de spiegel. Puur stond haar goed.
Deze drie boeken las ik in de afgelopen tijd en vind ik persoonlijk echte aanraders! Lees je mee?
Doorgaan met het lezen van “3x fijn leesvoer”
Goed, ik zal je vertellen over de val. Want dan snap je misschien beter waarom ik nu op de bank lig, iets wat je waarschijnlijk niet van mij gewend bent. Een paar dagen geleden stond ik op het aanrecht, omdat ik de ramen aan het zemen was en ook de hoekjes goed wilde soppen. Het was laat in de middag en ik had al een heel programma achter de rug. Misschien was mijn inschattingsvermogen daardoor wel gekrompen tot een muizige grootte, wie weet. Ik boog naar voren toen ik jeuk kreeg aan mijn grote teen. Alleen had ik dus niet bedacht dat mijn aanrecht helemaal niet groot genoeg is om daar dubbelgeklapt op te gaan staan krabben. Ik donderde voordat ik het wist naar achteren op mijn stenen vloer. Vraag mij niet hoe (ik weet het antwoord namelijk niet en zo’n twijfelende stilte is zo ongemakkelijk), maar ik heb er niks ernstigs aan over gehouden. Wel heb ik een indrukwekkend aantal (al zeg ik het zelf) blauwe plekken opgelopen. Ze zitten overal.
Doorgaan met het lezen van “Kort fictief verhaal: De val”
de kleur van thuis
is warm
en aandachtig
in alle hoekjes
vind je liefde
of support
en natuurlijk zijn er wel eens strubbelingen
maar de basis is goed
thuis
word ik gezien
